Yaşam Ücretini Tahmin Etmeye Yönelik Ortak Bir Yaklaşım

GLWC, yaşam ücreti tanımları ve ölçümü ve yaşam ücreti değerleri etrafındaki uyumun, işçi ücretlerini artırmak için işbirlikçi çabaları bilgilendirmek ve etkinleştirmek için kritik bir temel sağladığına inanmaktadır. Koalisyon, ücret iyileştirme stratejilerini ve programlarını desteklemek için yaşam ücretleri ve ücret farkları hakkında yüksek kaliteli, tutarlı, nesnel bilgi üretmenin temeli olarak Anker metodolojisini kullanmaya kararlıdır. Metodoloji, Anker Yaşam Ücreti ve Yaşam Geliri Araştırma Enstitüsü'nün başkanı olan Richard ve Martha Anker tarafından geliştirilmiştir . Koalisyon ayrıca bu metodolojinin daha da geliştirilmesini ve uygulanmasını desteklemeye kararlıdır.

Arka plan

Bu metodoloji, geliştirilme aşamasında çok uluslu bir şirket için dokuz ülkedeki yaşam ücretlerini tahmin etmek amacıyla kullanılmış olup şu anda GLWC için dünya çapında 30'dan fazla ek lokasyondaki yaşam ücretlerini tahmin etmek amacıyla kullanılmış olup, hem yerel hem de uluslararası paydaşlar arasında güçlü bir ilgi ve benimsenme görmüştür.

Yaşam Ücretinin Tanımı

GLWC üyeleri, aşağıdaki asgari ücret tanımı konusunda anlaşmışlardır. Bu tanım, insan hakları beyannamelerinden; ulusal anayasalardan; STK, çokuluslu ve kurumsal davranış kurallarından; ILO belgelerinden; ve Papalar ve Katolik Kilisesi gibi önemli tarihi şahsiyetlerin ifadelerinden 60'tan fazla asgari ücret tanımı ve tanımında bulunan asgari ücretin temel özelliklerini özlü bir şekilde içermektedir (Anker 2011).

Yaşam Ücreti: Belirli bir yerde çalışan bir işçinin standart bir çalışma haftası için aldığı ücret, işçi ve ailesi için makul bir yaşam standardı sağlamaya yeterlidir. Makul bir yaşam standardının unsurları arasında yiyecek, su, barınma, eğitim, sağlık bakımı, ulaşım, giyim ve beklenmeyen olaylara hazırlık dahil diğer temel ihtiyaçlar yer alır.

Yaşam Ücretini Ölçme Metodolojisi

Yaşam ücreti metodolojisinin iki ana bileşeni vardır. İlk bileşen, belirli bir yerde bir işçi ve ailesi için temel ancak makul bir yaşam tarzının maliyetini tahmin eder. İkinci bileşen, tahmini yaşam ücretinin işçilere ödenip ödenmediğini belirler.

Bu metodolojinin birkaç yönü yeni ve çığır açıcıdır. İlk olarak, metodoloji paydaşlar tarafından güvenilirliğini ve kabulünü artırmak için yerel halkın ve örgütlerin katılımını vurgular. İkinci olarak, konut maliyetleri, makul konut için uluslararası ve ulusal standartlar kullanılarak tahmin edilir. Uygun konutun maliyetini tahmin ederek, metodoloji ülkeler içinde farklı yaşam ücreti tahminlerini mümkün kılar ve çalışanların makul konutu karşılayabilmesini sağlamaya yardımcı olur.

Üçüncüsü, metodoloji, yaşam ücreti tahmininin sağlam ve güvenilir olduğundan emin olmak için şeffaflık ve ayrıntılı dokümantasyon ve analiz gerektirir. Bu, mevcut ikincil verilerin eleştirel değerlendirilmesini ve gerektiğinde bu verilerde ayarlamalar yapılmasını içerir. Dördüncüsü, metodolojiyi aynı anda hem pratik hem de güvenilir kılmak için yeni yerel veri toplama ve mevcut ikincil verilerin akıllıca bir kombinasyonu kullanılır. Bu nedenle, yerel gıda fiyatları ve konut maliyetleri, eğitim, sağlık hizmeti ve ulaşım maliyetleri gibi, işçilerin bu gereklilikleri karşılayabilecek kadar ücret aldığından emin olmak için toplanır.

Son olarak, geçim ücretinin tahmini, belirli çalışanların geçim ücreti alıp almadığının veya belirli işverenlerin geçim ücreti ödeyip ödemediğinin belirlenmesinden açıkça ayrılmıştır. Sertifikasyon kuruluşları tarafından ücret düzeylerinin değerlendirilmesi, yalnızca brüt nakit ödemeyi değil, aynı zamanda ücretten yapılan kesintileri, fazla mesai ücretini, ikramiyeleri ve ayni yardımları da dikkate almayı gerektirir.

Çalışanlar ve Aileler için Temel Ama İnsana Yakışır Bir Yaşam Tarzının Maliyetinin Tahmini

Şekil 1, metodolojinin nasıl çalıştığını göstermektedir. İlk adımda, yaşam maliyetleri üç kategoriye ayrılır: yiyecek, barınma ve diğer temel ihtiyaçlar.

• Gıda maliyetleri şunlara dayanarak tahmin edilir: (i) Dünya Sağlık Örgütü'nün (WHO) kalori, makro besin ve mikro besin önerilerini karşılayan ve yerel gıda tercihleri ​​ve bir ülkenin kalkınma düzeyiyle tutarlı olan düşük maliyetli besleyici bir diyet; ve (ii) çalışanların ve kilit bilgilendiricilerin dahil olduğu yeni veri toplamaya dayalı olarak çalışanların genellikle satın aldığı gıda türleri, nitelikleri ve miktarları için yerel gıda fiyatları. Model diyete yönelik bu yaklaşım, şu anda yalnızca yeterli sayıda kalori sağlayan tipik yaklaşımdan daha katı bir beslenme standardı kullanır. Çalışanların girdisiyle yerel gıda fiyatları toplanarak, çalışanların gıda alışveriş alışkanlıklarını ve tercihlerini taklit eden gerçekçi gıda fiyatları elde edilir.
• Konut maliyetleri, uluslararası (UN-HABITAT) ve ulusal nezaket standartları kullanılarak tahmin edilir (örneğin, gecekondu mahalleleri ve güvenli olmayan alanların dışında bulunan, kalıcı duvarları, sızdırmayan çatıları ve yeterli havalandırması olan konutlar; elektrik, su ve sıhhi tuvalet tesisleri gibi olanaklar; ve ebeveynlerin çocuklarından ayrı uyuyabileceği yeterli yaşam alanı). Kabul edilebilir konut maliyeti, çalışanlarla birlikte yerel konutlara yapılan ziyaretlere dayanmaktadır.
• Son olarak, pratik nedenlerden ötürü, diğer tüm ihtiyaçların maliyeti, ikincil hanehalkı harcama verilerine dayalı bir ekstrapolasyon yöntemi kullanılarak tahmin edilir . Bunun nedeni, insanların gelirlerini nasıl kullanacakları konusunda tam kontrole sahip olmaları gerektiğine ve neyin kabul edilebilir bir harcama olup olmadığına onlar adına karar vermememiz gerektiğine inanmamızdır . Daha sonra, sağlık hizmeti, eğitim ve ulaşım için yeterli fonun dahil edildiğinden emin olmak için bu "sonradan kontrol edilir". Bu, mevcut hanehalkı harcama verilerine göre şu anda gözlemlenen harcamaya dayandığı için, ekstrapolasyon yönteminin kötü yaşam koşullarını kopyalamasına karşı koruma sağlar.

Temel ancak makul bir yaşam standardının kişi başına toplam maliyeti daha sonra ölçeklendirilerek bölgedeki tipik bir aile büyüklüğü için bir maliyete ulaşılır. Daha sonra, sürdürülebilirliği ve sürekli yoksulluk tuzağından kaçınmayı sağlamak için hastalıklar ve kazalar gibi beklenmeyen olaylar ve acil durumlar için küçük bir marj eklenir. Yaşam ücreti tahminine ulaşmak için, tipik bir aile için makul bir yaşam standardının tahmini toplam maliyeti, o konum için aile başına düşen tipik tam zamanlı eşdeğer çalışan sayısına göre karşılanır.

Şekil 1. Yaşam ücretinin tahminine yönelik metodoloji

Bu metodoloji, her bir ailenin yaptığı harcamanın maliyetini ayrı ayrı tahmin etmek ile gelişmekte olan ülkelerde geçim ücretini tahmin etmek için kullanılan ve sadece iki harcama grubu kullanan (model diyete dayalı gıda maliyetleri ve ikincil verilere dayalı gıda dışı maliyetler) en yaygın yaklaşım arasında pratik bir uzlaşmadır. Uygun fiyatlı konut için normatif standartlar kullanmak ve konut maliyetlerini ayrı ayrı tahmin etmek (tipik metodolojilerde olduğu gibi gıda dışı maliyetlerin bir parçası olarak değil), geçim ücreti tahminlerinin çalışanların uygun fiyatlı konut satın alabilmesini sağlar. Buna karşılık, tipik metodolojiler konut maliyetlerini tahmin etmek için mevcut harcama verilerine güvenir ve böylece mevcut (genellikle standart altı) konut koşullarını kopyalar. Metodolojimiz ayrıca kırsal ve kentsel alanlar için farklı geçim ücreti tahminlerine daha iyi izin verir, çünkü konut maliyetleri genellikle geçim maliyetlerindeki farklılıkların en önemli nedenidir. Metodolojimiz ayrıca şeffaflığı artırır, çünkü "diğer tüm temel maliyetler" kovasının boyutu tipik yaklaşımlara göre çok daha küçüktür ve daha kapsamlı bir şekilde incelenir (ve gerektiğinde ayarlanır).

Yaşam Ücretinin Ödenip Ödenmediğinin Belirlenmesi

Bir çalışanın geçinme ücreti alıp almadığını belirlemek için metodoloji, çalışanlara nasıl ödeme yapıldığını dikkate alır. Örneğin: (i) fazla mesai ücreti hariç tutulur çünkü geçinme ücretinin standart çalışma saatlerinde kazanılması gerekir; (ii) üretkenlik ikramiyeleri ve ödenekler garanti edilmediği sürece hariç tutulur; (iii) zorunlu vergiler dikkate alınır çünkü çalışanların makul bir yaşam standardını karşılayabilmesi için yeterli harcanabilir gelir gerekir; ve (iv) sağlanan ayni yardımlar için adil ve makul değer dikkate alınır çünkü ayni yardımlar, çalışanların makul bir yaşam standardı için ihtiyaç duyduğu nakit gelir miktarını azaltır. Ancak, parasal olmayan yardımlara çok fazla güvenmek güçlendirmeyi ve özgür seçimi engellediğinden, metodoloji, değerlerinin adil ve makul olmasını sağlamak için ayni yardımların nasıl değerlendirileceğine ilişkin kurallar içerir. Metodoloji ayrıca farklı çalışma durumlarında (örneğin standart istihdam, geçici veya mevsimlik işçilik, parça başı ücret) ücret seviyelerinin nasıl kontrol edileceğine ilişkin rehberlikler içerir.

Yerel Paydaşların Katılımı

Belirli bir yer için geçim ücretini tahmin etme süreci, mevcut olduğunda sendikalar ve işveren örgütleri de dahil olmak üzere yerel paydaşlarla istişareyi ve katılımı içerir. Tahmin sürecinin amacı, yerel işverenlerin bu geçim ücretini ödeyebileceklerini düşünüp düşünmemelerine bakılmaksızın, paydaşların meşru ve makul olarak görmeleri muhtemel güvenilir bir geçim ücreti tahmini elde etmektir. Yerel paydaşlar, işçilerin evlerine ve işçilerin yiyecek alışverişi yaptıkları yerlere yapılan ziyaretlere dayalı olarak yerel gıda ve konut maliyetlerinin toplanmasında yakından yer alır; işçiler yerel tercihler ve yaşam koşulları hakkında bilgi sağlar; işverenler ve işçiler ayni yardımlar, ikramiyeler ve ücret kesintileri hakkında bilgi sağlar; ve nihai sonuçlara varılmadan önce, paydaşlardan ön geçim ücreti tahminleri hakkında geri bildirim ve önerilerde bulunmaları istenir.